@senkendinibul

...

#...Ne vâkît; 
'ZAMAN' 
saâtlere sıkıştı da,

nasıl da daraldı,
boğuldu ve gitgide 
 azaldı ne ara...

Hızına 

 yetişebilmek için, 

  bindiğin dal, 

tersine

 uzum uzum 

   uzamadı mı ya...

Ve

  çok geçmeden

   yıkman gereken 

o sahte çatı

   tutsaklık alanın 

     olmadı mı daha...#

...ÖZ...

•

•

Belki de kolay kolay 

yeltenemeyeceğin kadar 

 uzunlukta ve oldukça karmaşık

'anı' larını  barındırmakta...

Kimi çok derinde, 

kimi çok yüzeyde, kimi 

 evin içinde, kimi dışında, 

 kimi mutfakta, kimi gardropta, kimi 

çekmecede, kimi tavan arasında, 

kimisi çok uzakta da olsa illaki 

seninle her biri çekim 

çekim hep yanında ama...

•

Eskileri alan eskiciler

 geçerdi ya sokaklardan, 

artık onlar da yok...

Üstelik yerine, mandal, 

leğen ve evde kullanılabilecek nice 

malzeme verirlerdi onlar, hiç

olmazsa bir zamanlarda...

Plastiğin de doğada yıllarca 

çözülemeyeceğini, zaman geçtiğinde 

 öğrenmiştik hani içimiz acıya acıya...

Ağaçlar da daha ne kadar 

 bu tahribâta dayanabilecek der

 dururduk ya, bakın ne de çabuk 

alıştırdılar birileri bizleri de 

o beton yığınlarına...

 Yeşil alanların, hobi ve 

 oyun bahçelerinin ve parkların daha 

 fazla artacağına inandırıldık safça...

Oysaki kentsel dönüşüm adı altında 

otoparkların bile gözardı edildiği, trafiğe 

bir o kadar yük olan sıkışık ve çarpık 

kentleşmenin içinde kaldık yığın yığın 

sokaklar arasında...

Hiç bir önlem alınmadan, 
daha da azalıp seyrekleşen, 
cılızlaşıp silikleşen,  dinlenme, 
sanat ve spor alanlarının, kapalı 

mekânların içine hapsedildiği
bakmaya fırsatımızın olmadığı; 
yeşili ve maviyi, kuşu ve 
çiçeği, göğü ve denizi ancak 
monitörlerin içinden izlediğimiz 

 yapay ve sanal  bir fânûsa 

dönüştürmediler mi, güzelim

 'dünyâ'larımızı da peşisıra...

Ve elimizde kalanlar...

 Onlar...
Sanal dünyanın oyuncakları...

Yapıştığımız, asla 
bırakamadığımız, 

hâpis-hanelerin en caf caflısı 

değiller mi onlar da...

Televizyondan sonra, 

o büyülü kutuların en küçüğü de 

artık elimizde ve nereye gitsek o da 

yanımızda değil mi hani ya...

Bir yudumunu bile hâne halkıyla, 

 yakınlarımızla, sevdiklerimizle 
 ve belki de komşularımızla karşılıklı, 
canlı canlı, güle konuşa ve söyleşe, içmeye 
 çekindiğimiz ve yazık ki vâkit bulamadığımız; 
kokusu evlerin dışına taşan ve kırk yıl hatırı 
 kalacak o leziz kahvelerimizi, nicedir,

elimizdeki oyuncakların içinden 

 ikrâm eder olmadık mı arkadaşlarımıza?!..

Ve elbette kendi ellerimizle 

ördüğümüz, elimizdeki boy boy, çeşit çeşit 

ve rengârenk milyonluk tuğlaların her biriyle; 

ne de özgür, zengin ve ayrıcalıklı değil miyiz,

 bu modern hapishânelerin içinde

köleleşmiş bağımlılıklarımızla...

Eskiden, papatyalarla hemhâl 

 olduğumuz, açık havada yaptığımız 

yürüyüşleri artık milyonluk 
 ekipmânlarla desteklenmiş, bir
 o kadar bedel ödediğimiz, kimin 
daha havalı göründüğü ve hiç de münâsip
 olmayan bir yarışın boy gösterdiği salonlarda 
 ordan oraya koşturan ve ne yaptığının 
 farkındalığının yetimliğinde, şeklen 
yaşayan ve gösterişçiliğin inançtan, sosyal 
yaşama kadar her türlü alandan kirli bir 
kabuk gibi ayrılması gereken bir silüetin 
sırıttığı güdük ve samimiyetsiz

 insanlar hâline getirildik ne vakît!..

Artık değişim yok...

Bunu istemek bile lüks oldu 

ne vakittir...

Ve artık ne yazık ki 

değiştiremediğimiz ve değiştirmeye 

kalkıştığımızda da yavaş yavaş 

memnûniyetsiz, fütûrsuz ve 'çok şey
 isteyen insanlar bunlar', denilmeye 
 alışmaya çalışmamız gereken, ve bir 
o kadar  mânîdar zamanlardayız da...

Ve  dahi artık kendi ellerimizle

 ördüğümüz bu garip yalnızlıkta 
elimizdeki boy boy, çeşit 
 çeşit milyonluk oyuncaklarımızla
tek kişilik dünyalarımızda avunmakta 
ve zaman doldurmakta değil miyiz?..
Yanındaki ve karşındaki güzellikleri
göremezken ,başkalarıyla sanal 
tanışmaların hayâlini kurmak 
ne kadar doğru olabilir ki?..

Hani hızına yetişemediğimiz, 

harıl harıl yol alan zamanı ve yanında

gelen pişmanlıklarımızı da 
durdurmaya gelecek başkaları da 
OLmayacakken üstelik!..

Ve unutulmasın ki;

 bir daha gelmeyecek olan, 

geçip gitmiş günlere de, 

fırsatlara da, keşke içinde yaşanacak 

 yarınlara da, verilecek bir teselli

olmayacak  bir kez daha...

Âcil OLana yaslanmış 

bir yaşam, 

hangimize ne verebilir ki!..

Tükenmiş zamanlar 

konvoyu gibi...

 Biri giderken, diğerini de 
 ardında götürüyor sanki...

Lâkîn

yine unutulmasın ki;

anlamlı ve doyumu yüksek bir 

hayat yaşamak ise; bazı 
değerlerin önderliğinde ve 
her şeyden ve her şeyden önce, 
insanı hürmetle anan ve 
yaklaşan, zamanı sevgiyle ve iletişimi
 yüksek bir kaliteyle yaşayan, insanî 

değerlere uygun, sosyal bir 
varlık olarak kendini tanıyıp, diğer 
canlılarla da aynı samimi niyetle 
 tanışmış ve onları da yaşamına güven 
içinde dâhil etmiş; amacının 
 'YAŞAMAK ve YAŞATMAK' 

 OLduğu bir felsefe ve 
anlayışla DENGE İÇİNDE 
hareket etmeye 
gönüllü OLmaktır!..

Ve hikmetli sözlere ve 

 düşüncelere, insanın onur ve 
şerefine yaslanmış ve bu bilinçte 
yaşayan bir toplum hedeflenmeli 
ve DOSDOĞRU BİR YOLDA,
EMEK VERİLMİŞ BİR SEVGİyle ve
ÇABAyla KÂMÎL BİR BİLİNÇ üzre 
 yürünmeli ve BİRLİK BEBERÂBERLİK
İÇİNDE EVRİLMELİ ve elbette 
yarınlara emânetleri, tertemiz 
hâliyle teslim etmelidir...

 ...daha vakît 
henüz çok geç
   OL-madan...

...ÖZ...