@senkendinibul

VECD
 İDİ
GİR
  DİYEN...

O
ATEŞTEN
   KAPIDAN...


...ÖZ...


*

...

BİR
MUM
ALEVİ' nin

kendini 

kendinden

bile alamadığı ,

dönüşü olmayan 

o girift merhâlede ,
SONSUZLUĞUN

 kendi sûretiyle ,

VECD ETTİĞİ

BİR ÂN 

   İDİ...

SİHİRLİ

bir 

buğu

SARDI

   HER YERİ...

   VE...
SÜR'ÂTLE

 YAKLAŞAN
MÂVÎ

 VE 
NÂRİN 
BİR

 KELEBEK

 BELİRDİ
   UZAKTA...

VE

   GELDİ...

VE 

 DURDU

    'ÂTEŞİ' NE...

   NEDENSİZ...

*

 LÂKİN

    DUR!..

   DEMEK 
  ARTIK

     ÇOK GEÇTİ...

Varlığının

en derin iştiyâkı içinde

zevk-i pür-nûr idi sanki...

Alım alım geliyordu

mütemâdî...

  Safîrden tâcı ile
bir peri misâli , 
uçuş uçuş , neşeli bir

râks- ı endâmla , rûz-igârlı 
bir gecede ışıl ışıl

salınan bir içim

NÂZ-I CEMÂL 

İDİ

    CİSM- İ HÂLİ...

*

Kararlı ve 

asîldi çırpınışları...

SANKİ 

BİTEVÎ

 BİR ÂLEMİN

 HAZÎNESİNİ 

   GÖRMÜŞ GİBİYDİ...

Soluğunda ,

kar tanesi gibi sâf ve

ikmâlsiz , yeknesâk

 ve coşkulu bir hüzûn 

  hâkimdi...

GİDİYORDU

   İLERİ...

Kanadında saklı

 bir zırhı âniden siper 

edecekmiş gibi kendine...

Gözlerinde 

tüm bir yaşamın buruk 

tadından çok daha derin ,

masmâvi bir gökyüzünden 

daha parlak , daha sâf bir 

olasılık arıyordu...

Gidiyordu...
daha da
Ve
mütereddit 
değildi...

GÜVENLİ 

VE AÇIK BİR

SEMÂDA SEYR EDEN ,

TILSIMLI , MENEKŞE

RENKLİ 

 BİR YANSIMA 

HALİNDEYDİ 

ŞİMDİ AYNANIN

 İÇİNDEKİ...

Çok sıkılmıştı 
karanlığın içinde...

VE
 varlığının 

en derin sebeb-i 

hâzzını arıyordu...

Durduramıyordu 

bu rüyânın 

içinde kendini...

Durmadan 
gezinen ve bu büyük 
hûşûyu
ıskalayan bir meczûb 
gibi âczîyetinin
merkezinde duramazdı
daha fazla...

Daha ötesine 

geçebilmek mümkün 

görünüyordu...

ÖYLE 

BİR 
HAYÂL 
İDİ
İŞTE

 ONUNKİ...

MECNÛN
 OLDU

  O ÂN 
   ÂTEŞE...

  Bıraktı kendini 

  daha ileri...

Bir nedensiz 

savruluş içinde 

değildi şimdi...

Yaklaştıkça , âteşin 

yakıcı ve serin tadında

 kendinden geçmek 

  üzereydi daha da...

Tâ ki anlayıncaya 

kadar geldiği sebebi...

Kendini izlerken 

bu yakıcı alazın, bu bitmeyen ,

bu girift , bu ebedî , bu bitişik
 hâzz-ı deryânın ve ışığın delice 
mûhâbbetinde gördüğü,
nûr-u sâfiyet ile kendi 
gözlerinin içine bakan ,

 delici ve cezbeli lezzetin ve 
ondan daha da sırlı olan
'EBEDÎ MÂSÛMÎYET' İN

ÂŞK HÂLİYDİ...

Ve
SALDI 
O
 MÂVİ ,
O
NÂRİN ,
O
SEDEFTEN
 KANATLARINI...

YAKICI AMA
SERİN ,
BİR O KADAR
GİRİFT VE DERİN ,
VE 
'HÂZZ- I LEYL' İN
ZİYÂSININ
ÇILDIRTAN
PARLAKLIĞININ
    SARHOŞLUĞUNA...

BIRAKTI
KENDİNİ
EBEDÎ
BİR
 'NÛR' DAN
   ÂTEŞ-İ SEYYÂLE...

YOKLUKTAKİ

ANLAMININ

 MUHÂBBETİNİ

VARLIĞIYLA

BİR YUDUMDA
 İÇEN KENDİ 
  GÖZLERİYDİ...

VE

 ALTIN

BİR KAPIDAN

  GİRDİ İÇERİ...

KENDİ

SÛRETİNDEN 
VE DAHİ
BÜTÜN

SÛRETLERİNE
DALDI

 BİR BİR

AĞIR AĞIR

   DERÛNÎ...

O 

   GÖZLER!..

İŞTE

O
EBEDÎ

 GÖZLER!..

RÛHUNUN 

  GÖZLERİYDİ...

VE

O
DELİKSİZ

 IŞIKTA 
O
ÂTEŞ-İ EZEL-İ
ÂŞK-I MÛHÂBBET
İLE

EBEDİYYEN
 ÂŞK 
ÜZRE

   ERİDİ...

...ÖZ...