@senkendinibul

...

 Yaprağın
terinin sarardığı
 vakitlerdi...

*

Dalgın bir

 sabahın serin 

akşamına kavuşan,

buğulu düşler kadar

kıvrak ve hazan kokan

saçlarını savurmuştu

mevsim...

Kehribar rengi

gözleriyle sonbahar,

tılsımlı ve kesif

bir rayihâyı salıyordu

   avucunun içinden...

Tan vakti uyanan

bir serçe kadar nârîn
ve ürkek bir ceylan 

misâli sıçradı 

boşlukta hayâli...

Perçeminden
 dökülen sevdasıyla
 oradan oraya...

Savurdu 

şaşkın yeliyle,
soluk dağların
mor alacasındaki

yalnız tepelere
 kendini...

Boş bir 

kırlangıç yuvası kadar,

hazin bir soluktu hasret,

nefesin en derininde...

Ve katar katar

 turnalar göçtü,
 giderken!..

 Teker teker,
usul usul,
 izlendiği

noktalardan,
 geriye...

    Ve buğulu 

gözlerden inen

    yakıcı damlalar...

Düştüler
bir bir
dudaklardan,
 o alev alev 

    serzenişler...

O amber kokulu ,

ipek saçlara ,
tel tel indiler ,
uzaklardan...

Varamadan,

 uzanamadan,

dokunamadan,

parmaklardaki,
 o serin,

o tatlı,
 o perili ,
o ılıman
yumuşaklığına
sığındılar
   teker, teker...

Ve oysa ,
 düşen her kurumuş
 çınar yaprağıyla,
 beraberdi ümitler,
 eskiden...

Şu tahta masada 

duran iki sıcak çay, 

şu iki kırık iskemle
 arası bakışan
ve köpür köpür

dalgalara karışan
sohbetler...

Ve şu trabzanları,

 kırık iskeleden,

sahildeki renkli 

sandallarla hep birlikte, 

inen kalkan ve

 yükselen kahkahalar...

Güneş' in kızıllığında

eriyen mavilikler gibi, 

öylece kayboldular,

yine birer birer...

Şuracıkta,
niceden boy atmış ,
söğüt dallarıyla,

bir olmuş ,
süzgün ve mûtedil,
sessiz ve dingin
 iç geçirişler...

Ah nasıl da

 tâze firâr vakîtleriydi o,

adaların uzaktan uzağa,

 endâmlı göz süzüşleri 

eşliğinde yaşanan, 

iki çam arası 

  mûhâbbetler...

Ve işte şimdi

 nasıl da vazgeçmiş 

ve derbeder kaldı 

diller... Şarâbî...

yağlı, buruk, 

son bir yudum acı,

 menengiç kahvesi

vaktidir zaman...

Oysa,

 şen dalgalarda

 nasıl da
 kıpır kıpırken ,

şimdi,yiten,

O

TAPTÂZE

   ZAMAN...

  ...

...ÖZ...